Μπορώ να σου στείλω ένα πρωί, ένα γράμμα, που να λέει ό,τι θες εσύ

Εντάξει, νομίζω τα πήρα όλα.

Κατέβασα τα πατζούρια.

Κλείδωσα.

Όχι, θα το ξεχνούσα...

Α ναι εκεί είναι.

Κάτω απ΄το κρεβάτι. Οι φράσεις που ανταλλάξαμε. Τις μαζεύω μία μία. Ίσως, ποτέ μια ολοκληρωμένη συζήτηση, μόνο φράσεις. Τις βάζω προσεκτικά, τακτοποιημένες μέσα σ΄ένα κουτί και μετά στο πίσω μέρος της ντουλάπας. Τι κάνω... Εκεί θα τις βρουν.

Όχι, αλλού πρέπει.

Ανάμεσα στα βιβλία μου. Όχι, εκεί θα ξεχαστούν.

Να τις θάψω στο χώμα και να τις μαρκάρω. Όχι, θα τις φάει η βροχή, κρίμα είναι.

Θα τις μάθω απ’ έξω. Ναι, αυτό είναι, θα τις μάθω απ’ έξω. Θα τις βάλω για πάντα μέσα μου, να μην τις χάσω ποτέ.

Και, σκέψου, του χρόνου τέτοια μέρα μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα.

Εντάξει, put the blame on me

Για μια στιγμή ένιωσα πως γεννήθηκα εκεί.

Στον τρόπο που δαγκώνεις τα χείλη σου.

Στον τρόπο που φυσάς τον καπνό. Για μια στιγμή ένιωσα πως έγινα ο καπνός.

Ξέρεις, τότε, σου πούλησα την ψυχή μου.

Όχι δεν στην πούλησα. Ήξερα ότι δεν θα την αγόραζες.

Δεν ήταν ακριβή. Μα δεν την ήθελες.

Κι εγώ στην έδωσα. Και δεν την ήθελες.

Εγώ ήθελα.

A barca da fantasia

Ίσως ξανασυναντηθούν μια μέρα. Τυχαία. Στο δρόμο, έξω από ένα σπίτι, σ’ ένα καφέ. Δε θα πουν τίποτα. Μπορεί να κοιταχτούν, σα να γνωρίζονταν κάποτε. Ίσως πουν ένα «γεια». Βιαστικά. Μπορεί κανείς να μην περιμένει απάντηση.

Μπορεί να γυρίσει να δει.

Μπορεί να κοιτάζει αλλού.

Ναι, σίγουρα θα γυρίσει να δει.

Και θα κοιτάει αλλού.

Μα μην ανησυχείς.

Όνειρο ήταν.

Θέλεις να μην ξημερώσει ποτέ;

Ψήσου να ζήσουμε μια νύχτα διαφορετική! Σκέψου, διαρκεί πολύ μια νύχτα. Ας πούμε 10 ώρες. Ή 600 λεπτά. Ή 36000 δεύτερα. Ή εκατομμύρια στιγμές.

Θέλεις;

Να χορέψουμε βαλς στη βροχή;

Να παίξουμε κρυφτό;

Να πάμε βόλτα με τις μπυτζάμες;

Και να ‘χουμε για soundtrack τους Beirut;

Να γίνουμε 10 χρονών;

Να μου λες παραμύθια;

Να αγοράσουμε μπαλόνια και να τ’ αφήσουμε να πετάξουν;

Να μετρήσουμε τ’ αστέρια από μια ταράτσα;

Να σκάσουμε πυροτεχνήματα;

Να μεθύσουμε;

Να γίνεις το μεθύσι μου;

Να σου χαρίσω αυτό που δεν τελειώνει;

Να το πάμε μαζί κι όπου βγει;

Και μπορεί να μην ξημερώσει ποτέ.